Arme Kasper Dolberg. Ik heb zo met hem te doen. De knapste jongen van de lagere school, het voetbal zat bij de geboorte al gratis en voor niets in zijn voeten en nu moet hij steeds maar in dat vervelende buitenland voetballen.
In Nederland bijvoorbeeld, waar iedereen met een chagrijnige kop naar zijn werk gaat, waar bakkers je verrot schelden als ze je bestelling niet goed verstaan. (‘Harder verdomme en kijk me aan als je tegen met praat!’), waar links kankert op rechts en rechts kankert op links en waar de verkeerde bezorging van een postpakket zomaar kan zorgen voor een gerichte wraakactie op de dienstdoende postbode. Precies in dat land kreeg Dolberg steeds maar weer te horen dat hij meer moest gaan lachen.
Dat werd een project. Kasper Dolberg moest en zou af en toe eens lachen. Als Nederlanders werken, mogen ze met een grafkop thuiskomen en klagen dat die muts van de administratie weer eindeloos zat te oreren over haar vreemdgaande man, maar profvoetballers moeten altijd lachen. De reden die steeds wordt opgegeven: omdat ze een droombaan hebben.
Ik heb daar nooit iets van begrepen. Ik werk liever onbetaald in een strokartonfabriek. Altijd beter dan iedere dag naar een voetbaltrainer moeten luisteren. Ikzelf zou meteen van het veld lopen als mijn trainer het woord ‘koibois’ zou gebruiken.
Erik ten Hag had het over koibois en ik dacht eerst dat hij het over koikarpers had. Niet zo vreemd in de voetbalwereld. Keeper Piet Velthuizen, die nu waarschijnlijk oude uitlaten en leeggelopen accu’s verkoopt op een verlaten fabrieksterrein, stond ooit met een magistrale foto in dit tijdschrift. Tot zijn hoofd in het water en om hem heen zijn vissen. Volgens mij gaf hij ze namen. Een van de vissen heette Robbie.
Precies in dit land vol kankeraars en verongelijkte supporters moest en zou Kasper Dolberg lachen. Het werd een erekwestie. Desnoods zouden we hem waterboarden of zes uur een lamp op zijn gezicht zetten om die mondhoekjes in beweging te krijgen. Want zo liggen de verhoudingen in dit land.
Wilsonbekwame supporters van Roda JC mogen heel mediageil voor de draaiende camera’s een nieuwe geldschieter als een moffenhoer het stadion uit jagen en Feyenoords Steven Berghuis mag week in week uit met een ontevreden smoelwerk tegen zijn zin in scoren voor de club waar hij eigenijk niet meer wil spelen, maar Deense voetballers met blond meisjeshaar zullen en moeten lachen.
