'Napoli is na zes jaar weer thuis'
Veel verder dan de camping in Luxemburg waren we nog niet geweest, dus het was een heus avontuur. Met veertien opgeschoten jongens in 1990 op weg naar de veerboot die ons naar Sicilië zou brengen, waar Oranje twee WK-wedstrijden ging spelen. We waren er heilig van overtuigd dat we via een omleiding op weg waren naar Rome. Wisten wij veel van die 75 procent van Leo Beenhakker.
Met twee gammele busjes reden we door de steegjes van Napels richting de haven. We zagen en wisten: hier kun je inderdaad zomaar sterven. Dodelijk verkeer honden, mensen en auto's die lukraak overstaken en af en toe blikkerde een mes in een venijnige bendeoorlog. Ook onmiskenbaar: dit was Diego-land. Hij was alom aanwezig. Op foto's die in raamopeningen als bidprentjes naast Maria-beelden praalden, op talloze shirtjes die aan waslijnen als een ereboog over de nauwe straatjes hingen en in naam, bestorven op devote lippen. Diego Armando Maradona, die met de gekte in zijn kop en de genialiteit in zijn linkerwreef SSC Napoli enkele weken eerder voor de tweede keer naar de Italiaanse titel had gevoerd.
Vorige week bracht een tv-documentaire me terug naar de steegjes van Napels. De mythe van Maradona is er langzaam maar zeker geweken, maar die van SSC Napoli is terug. De roemruchte club bereidt zich voor op de rentree in de Serie A en op haar website flikkert slechts één woord: Finalmente, gevolgd door vuurwerk en de bevrijdende kreet: We zijn thuis! Zes jaren duurde de zwerftocht door de donkere krochten van het Italiaanse voetbal. Na het bankroet in 2004 met een dubieuze kunsthandelaar als president belandde Napoli zelfs in de derde klasse, waar het moest aantreden tegen beduimelde clubjes als Benevento en Giulianova. De zestigduizend plaatsen in Stadio San Paolo bleven in die tijd grotendeels leeg. Als de derdedivisiekickers uit Napels op zondag hun balletje trapten, school de meute in heimwee bijeen voor de tv. De plaatselijke zender zond dan de hoogstandjes uit van Maradona, die van Napoli in 1987 en 1990 de beste club van Italië maakte en in 1989 de beste van het UEFA Cup-toernooi.
Met De Kerstman kwam de nieuwe morgen over Napels. Zo wordt althans Aurelio De Laurentiis genoemd, de filmproducent van komedies als Kerstmis aan de Nijl en Kerstmis in Miami. De Laurentiis trad eind 2004 aan als voorzitter van Napoli en ook hij werd in hoon ontvangen door de sceptisch geworden tifosi. Die vreesden dat hun lieveling andermaal in handen was gevallen van een excentrieke president die de club vooral voor persoonlijke motieven aanwendde. Zoals de legendarische ingenieur Corrado Ferlaino die Maradona destijds vooral als zakelijk object naar Napels haalde. Of zoals scheepsmagnaat Achille Lauro, de voormalig burgemeester van de stad die zich vanuit politieke overwegingen over de voetbalclub ontfermde.
Maar De Kerstman beloofde niets. Geen cadeautjes, geen brood en spelen, alleen een gestructureerd beleid van nuchter denken en hard werken. De Laurentiis stelde met de zestiger Edy Reja een geslepen trainer aan van veel daden en weinig woorden, die eerder Brescia, Vicenza en Cagliari naar de Serie A loodste. De president haalde met Paolo Cannavaro, Christian Bucci, de Braziliaan Inacio Piá en de Argentijn Roberto Sosa goede voetballers zonder de wil een ster te zijn. 'Want ik wil geen diva's, ik wil mannen die samenspelen als een orkest', luidt het credo van De Laurentiis.Nog geen drie jaar na het bankroet met een schuld van zeventig miljoen euro is SSC Napoli terug. Een stad siddert; van opwinding over dat wat komen gaat, en niet alleen meer van angst door de duurzame terreur van de Camorra.Vorige week werd pater Luigi Merola met doodsbedreigingen naar Rome gejaagd, nadat hij vanaf de kansel wekelijks tegen de maffia ten strijde was getrokken. Je hoort er in de steegjes niemand over. Geen woord ook over de enorme stank in de stad, waar het 38 graden is en de vuilnisdiensten staken. De Napolitaan praat alleen maar over Marek Hamsyk, de Slowaakse middenvelder die overkomt van Brescia. Dat is de alles overstijgende kracht van voetbal. In Napels zijn ze weer thuis.
Peter Wekking