Robbie Fowler was veel meer dan een ordinaire bad boy

Op zijn knieën, één vinger aan de neus die vlak boven de achterlijn zweeft. Het is het beeld dat voor altijd gelijk zal staan aan Robbie Fowler. De spits die zich weleens liet verleiden om gekke dingen te doen en, oh ja, ook zo af en toe zijn goaltje meepikte. Dat laatste vloekt echter volledig met de werkelijkheid.

Je hebt achterbuurten, je hebt getto's en je hebt Toxteth. In Liverpool schijnt de zon sowieso al weinig, maar de wijk die ligt ingeklemd tussen het centrum en de rivier Mersey vangt al decennialang amper licht. Dichtgetimmerde, vervallen huizen, afval dat nooit wordt opgehaald, graffiti op de muren. Voor iedereen die hier opgroeit, te midden van armoede, misdaad en racisme, is het een immense uitdaging nog iets van het leven te maken. Zo ook voor Robert Ryder, een kereltje dat ook nog eens met astma en een heupafwijking kampte.

Op een avond in juli 1981 trok moeder Marie Ryder de gordijnen vroeger dicht dan normaal, en ze gingen negen dagen lang ook niet meer open. Buiten vatte de wereld vlam, dat hoefden dochter Lisa en zoon Robbie niet te zien. 'Bij mij in de straat woedde een burgeroorlog', vertelde de latere voetballer er eens over. 'Dat heeft mijn vader altijd gezegd. Het waren de hevigste rellen in Engeland van de twintigste eeuw. Zelf herinner ik me vooral die dichte gordijnen. Als ik later vertelde dat ik uit Toxteth kwam, keken mensen me soms vol ongeloof en bewondering aan. Alsof het een mirakel was dat ik me uit zó'n diepe goot had weten op te werken.'

Op die manier keken de technisch verantwoordelijken van Liverpool ook naar de jonge Robbie, die pas na zijn entree bij de club als Fowler (de achternaam van zijn vader) door het leven ging. Zelden hadden ze zo veel aangeboren talent gezien. Zijn heupafwijking was verdwenen door een groeispurt, de astma bleek beheersbaar met medicijnen; niets stond Fowler nog in de weg om clublegende Ian Rush in de voetstappen te treden. Hij scoorde moeiteloos tien keer per duel en viel op door zijn tweebenigheid en handelingssnelheid. Fowler: 'Ik was echt een natuurtalent. Een heleboel ging gewoon als vanzelf. Ik kreeg zelfvertrouwen en was niet bang om dat te laten zien ook. De dingen die ik heb uitgehaald…' Tijdens een wedstrijd van het B-team tegen Bury omspeelde hij de keeper en kopte de bal vervolgens op handen en voeten tergend langzaam over de doellijn.

Die combinatie van jeugdige bravoure en een overvloed aan klasse maakten van Fowler een instant hero. In zijn eerste drie wedstrijden voor het eerste elftal bleef de achttienjarige nog doelpuntloos, in zijn vierde, om de League Cup tegen Fulham, verzorgde hij de gehele productie. Het werd 5-0… Halverwege zijn eerste seizoen stond hij na veertien officiële duels op veertien goals. Zijn honderdste officiële treffer maakte hij in zijn 165ste officiële duel. Eén duel minder dan Ian Rush nodig had voor dezelfde prestatie.

Zijn entree in het profvoetbal was fenomenaal. Dat wil echter niet zeggen dat het ook allemaal rimpelloos verliep. Hij had moeite met zijn plotselinge bekendheid. Soms werd hij spontaan op de schouders genomen, of kreeg hij uit het niets een kus op de mond. Maar er waren ook de rafelranden. 'De Everton-fans begonnen mij te haten. Vanaf mijn doorbraak werd ik door hen geportretteerd als junk. Ik zou verslaafd zijn aan heroïne. Ik kan het niet in woorden uitdrukken hoe verschrikkelijk ik dat vond. In 1994 werd ik een keer 's morgens wakker en hadden van die klootzakken Smackhead op ons huis gekalkt. In Toxteth wonen helaas mensen die drugs dealen, blijkbaar was ik daarom een junk. En toen het gerucht er eenmaal was, gingen mensen erin geloven. Dit soort smerige leugens hebben me altijd achtervolgd.'

Desondanks bleef hij maar scoren. Totdat in februari de aanstormende wereldtopper Fowler in zekere zin voorgoed werd geveld. 'Mijn linkerknie explodeerde. Ik scheurde mijn voorste kruisband af, terwijl de achterste inscheurde en het kraakbeen brak.' Hij keerde weliswaar terug, slaagde er zelfs in om zich op te werken naar de zesde plaats op de Premier League-topscorersranglijst aller tijden, maar dat onwaarschijnlijke niveau van weleer haalde hij nimmer meer en hij kwam vooral nog in het nieuws als hij zich weer eens had misdragen. Zoals tijdens die derby tegen Everton toen hij de spreekkoren over zijn vermeende drugsverslaving beantwoordde door na een goal de achterlijn op te snuiven.

Als hij gevrijwaard was gebleven van die ernstige knieblessure en hij met dezelfde snelheid was blijven scoren als in zijn eerste vier, vijf seizoenen, dan had hij misschien Alan Shearer kunnen achterhalen als Premier League-topscorer aller tijden. Zijn gemiddelde van toen was nagenoeg hetzelfde als dat van Shearer: 0,59 per wedstrijd. We zullen het echter nooit weten.

• Meer over

• Premier League 2018/2019