Titi dribbelde zich een weg uit het woud van beton

Bezoekers van VI.nl konden de voorbije dagen op hun vijf favorieten stemmen. Dennis Bergkamp blijkt de meest bijzondere, zijn aanvalspartner van toen is op respectabele afstand op de tweede plaats geëindigd.

Houston, 31 juli 2010

Hij loopt niet, maar zweeft. Voor cameraploegen is Thierry Daniel Henry gedurende zijn hele carrière een dankbaar, levend portret. Kin omhoog en de koningsgang van een leeuw; de aanvaller hoeft geen strak gesneden maatpak te dragen om de uitstraling van Sean Connery of James Dean te benaderen. Zelfs in zijn nadagen, als hij nog wat extra miljoenen verdient bij de New York Red Bulls.

Als hij in het kloffie van zijn nieuwe club voor zijn competitiedebuut de grasmat van het Robertson Stadium betreedt, beginnen de Texaanse tienermeisjes in hotpants te springen van opwinding en rammelen de ijsblokjes in de literbekers cola. Het MLS-duel tussen Houston Dynamo en New York Red Bulls telt vier doelpunten, een rode kaart en talloze hachelijke momenten voor beide doelen, maar is uiteindelijk niet meer dan Circus Titi. En het is duidelijk te zien, het doet hem goed. Henry was het al bijna vergeten hoe het voelde; de ontvangst van een popidool.

'Ik wilde hier altijd al naartoe.' 'Ik kom maar voor één ding: de titel.' En: 'Ik hoop de jonge spelers wat te kunnen leren.' Het zijn teksten die Henry met bitter ernstige blik uitspreekt. Gevolgd door die gulle lach op dat bronzen gezicht dat zo warm aandoet in het volle licht van de schijnwerpers. Het bekoort de vertegenwoordigers van geldschieter Red Bull in ruime mate. Hier, met hun eigen rode stieren op de borst, paradeert de voetbalster naar wie ze zo lang hunkerden. Dit is ook hún moment. En daarin past uiteraard, zo zegt nu eenmaal het handboek van de marketing, nauwelijks aandacht voor relativering. Dus wordt in het mediaspektakel rond zijn debuut met geen woord gerept over het onverbiddelijke verval.

Les Ulis, 17 augustus 1977

'Dat mijn vader een enorme pusher was, is een understatement. Hij was streng, heel streng. Ik moest me altijd helemaal geven en zelfs dát was nooit genoeg.' Thierry Henry kan het tegenwoordig met een grijns navertellen, maar ooit zuchtte hij zwaar onder het juk van vader Antoine.

'Thierry had talent', zei zijn allereerste jeugdtrainer Claude Chezelle eens, 'maar zijn vader had de ambitie.' De beveiligingsbeamte kón domweg niet anders. 'Misschien verstikte ik hem, maar ik móést boven op hem zitten.' Henry senior zag ik het Parijse voorstadje een uitweg uit het woud van beton. Een betere toekomst waarnaar hij zo verlangde, waarvoor hij ooit het eiland La Désirade had verlaten en moeder Maryse Martinique. De gemakzucht van zijn zoon - 'Ik gaf eigenlijk nooit zo om voetbal' - was jarenlang pa's gezworen vijand.

Het harde regime miste zijn uitwerking niet. Thierry Henry ontworstelde zich aan een uitzichtloos bestaan in de periferie van het leven. Toen AS Monaco-scout Arnold Catalano een eerste blik op het watervlugge talent wierp, was het liefde op het eerste gezicht. Daarna liepen de successen van Henry lange tijd vooral gelijk met die van Arsène Wenger. De coach kreeg zijn loopbaan tot twee keer toe op gang. Hij liet hem debuteren in Monte Carlo en haalde hem later uit de misère bij Juventus, waar Henry wegkwijnde op de linkerflank. Het verhaal gaat dat Wenger, toen al trainer van Arsenal, toevallig in hetzelfde vliegtuig zat en hem wakkerschudde: 'Thierry, je verdoet je tijd op de zijkant! Je bent een nummer 9.'

Saint-Dénis, 17 mei 2006

Zijn nummer 9. Al speelde Henry vanwege zijn idool Marco van Basten in Londen met 12 op zijn rug. In de spits voelde hij zich bevrijd van die vervelende kalklijn aan zijn linkervoet en kon Titi eindelijk weer vliegen. Hij ontpopte zich tot de beste spits die ooit voor Arsenal speelde. Aan de zijde van Dennis Bergkamp en later Robin van Persie was Henry tussen 1999 en 2006 elk seizoen weer goed voor ten minste zeventien competitietreffers. Vóór zijn 23ste was hij al Europees en wereldkampioen met Les Bleus. Maar de Champions League-finale van 2006 moest het uitroepteken achter de voetballer Thierry Henry zetten.

Niets daarvan, Samuel Eto'o en ene Juliano Belletti kaapten het zilverwerk met Barcelona voor zijn neus weg. Maar Henry hoefde niet te wanhopen, wist iedereen een jaar later zeker, zijn tijd kwam nog wel. Ronaldinho, Lionel Messi, Samuel Eto'o en Thierry Henry... Met de transfer van de Fransman naar Barcelona was misschien wel de beste voorhoede aller tijden geboren.

Henry won in 2009 nog wel de Champions League, maar soms was het bijna pijnlijk om naar hem te kijken, de laatste twee seizoenen in Catalonië. Waar zijn tegenstanders in het verleden alleen zijn hielen te zien kregen, liep hij nu zélf voortdurend achter de feiten aan en ging het flitsende spel van Barcelona vooral langs hem heen. En toen kwam daar nog het WK in Zuid-Afrika overheen, waar hij zelfs voorbijgestreefd bleek door eeuwige subtoppers als Mathieu Valbuena en André-Pierre Gignac. Bovendien had hij de status niet meer om een hoofdrol te kunnen spelen in het ordinaire straatgevecht tussen bond en selectie.

Dat beeld drong amper door in de Verenigde Staten. Gelukkig voor Henry, die zich zo nog even kon onderdompelen in zijn oude sterrendom. Daarbij kon hij in New York in alle rust beginnen aan een nieuw leven. Ver, ver weg van de dwingende ogen van vader Antoine en al die andere kritische volgers in Europa.

• Meer over

• Premier League 2018/2019