In naam van Oranje: het verborgen talent van Seedorf
data-height="125" data-width="397" data-align="center" data-caption="" src="http://www.vi.nl/upload/b6df0b8f-d1dc-4b18-b6d3-37582d32eea0_image634131134236307077.jpg" /> Niet Marco van Basten of Ruud Gullit, maar Clarence Seedorf zou verrassenderwijs de belangrijkste kandidaat zijn om de nieuwe trainer van AC Milan te worden. Voor de huidige trainer Massimiliano Allegri is het een kwestie van tijd dat hij wordt afgeserveerd. De clan van Silvio Berlusconi heeft de messen al geslepen. En dan weet je dat je voor de bijl gaat, al sputteren de Milan-fans nog tegen.
De 37-jarige Seedorf, op z'n oude dag sterspeler van het Braziliaanse Botafogo, staat er dus in Milaan als trainer beter op dan San Marco (Van Basten) en de Zwarte Tulp (Gullit). De laatste twee boekten in het zwart-rode shirt grote successen, werden beiden Wereldvoetballer van het Jaar en worden nog steeds door de tifosi aanbeden. Seedorf heeft geen enkele ervaring als trainer, maar dat schijnt niet zoveel uit te maken.
Misschien zien we een groot, verborgen talent over het hoofd bij de geboren Surinamer. Feit is wel dat de middenvelder in Italië meer populariteit geniet dan in Nederland. Vooral zijn interlandcarrière heeft daaraan bijgedragen. Want ergens is het fout gegaan tussen Clarence, Oranje en Nederland.
De voetballer met spieren als staalkabels debuteerde bij Ajax al op zestienjarige leeftijd in het betaalde voetbal. Op 28 oktober 1992 viel hij in voor Frank de Boer in de bekerwedstrijd tegen VVV-Venlo. Twee jaar later zou hij debuteren in het Nederlands elftal tegen Luxemburg. Maar in het shirt van Oranje manifesteerde hij zich op enkele ongelukkige momenten als een straatvoetballer die de bal door een winkelruit schiet en te laat wegrent. Dat zou zijn imago voor de rest van zijn interlandloopbaan bepalen.
Op het EK van 1996 in Engeland werd hij automatisch geassocieerd met de donkere spelers van De Kabel die voor een verscheurd Oranje zorgden. Daardoor was het buitengewoon pijnlijk dat Seedorf niet alleen in de kwartfinale tegen Frankrijk een grote kans op 1-0 miste tegen de latere Europees en wereldkampioen, maar ook een strafschop met binnenkant rechtervoet veel te slap inschoot. Doelman Bernard Lama stopte de bal, Oranje naar huis, Seedorf in tranen. 
Een jaar later leek het of de speler, die inmiddels voor Real Madrid uitkwam, wilde bewijzen dat hij wel degelijk kon toeslaan vanaf de stip. In het hectische stadionnetje van Bursa stond Oranje drie minuten voor tijd met 1-0 achter tegen Turkije en had een penalty in elk geval nog een punt kunnen opleveren. De vaste strafschoppennemers Frank de Boer en Wim Jonk aarzelden. Seedorf pakte de bal, legde die op de stip en schoot tot groot leedvermaak van het volk op de tribunes huizenhoog over.
Hij kreeg de hoon van cabaretier Freek de Jonge over zich heen: Wat kon Seedorf nou gebeuren toen hij van elf meter schoot? Er is leven, er is leven na de dood!
Op het EK in 2000 in Nederland was zijn krediet bij het Oranjelegioen tot het nulpunt gedaald. In de Arena werd hij zelfs achtervolgd door een striemend fluitconcert. Bondscoaches lagen nog wel eens in de clinch met Seedorf, die soms ongegeneerd zijn eigen wedstrijd speelde. Louis van Gaal, met wie hij al botste in hun Ajax-tijd, gaf Seedorf een kans, stelde hem een keer als rechtsback op, maar zette ook een streep door zijn naam. Dick Advocaat ruimde voor Seedorf wel een plek in op het middenveld van het elftal dat in 2004 deelnam aan het EK in Portugal.
Na de uitschakeling in de halve finale tegen het gastland deed Frank de Boer geïrriteerd een boekje open over Seedorf. 'Je kunt met hem geen afspraken maken', stelde de verdediger. 'Als je tegen Clarence zegt: 'Bij balverlies pak ik die en jij hem dan is hij dat al heel snel vergeten en sta je als verdediger tegenover twee tegenstanders.'
Marco van Basten wilde aanvankelijk de speler, die vier keer de Champions League won, niet selecteren. 'Vier bondscoaches hebben het met Seedorf geprobeerd en nimmer het maximale uit hem kunnen halen, waarom zou ik dan nog een poging wagen?' Maar in 2006 haalde Van Basten Seedorf noodgedwongen door tal van blessures toch weer bij Oranje. Ten slotte bedankte hij zelf na tien interlands, die zijn totaal op 87 caps brachten, voor de eer. Van Basten vernederde de trotse Seedorf door hem vijf keer als invaller te gebruiken, tweemaal zelfs maar voor enkele minuten.
Vervolgens dacht Seedorf in 2008 als boegbeeld van het Olympisch elftal mee te gaan naar de Olympische Spelen in Peking. Toevallig was ik daar bij betrokken. Na een interview met Seedorf bracht ik zijn wens keurig over aan bondscoach Foppe de Haan. Na wat aarzelende keelklanken kreeg ik door de telefoon al snel door dat de Fries niet zat te wachten op een dominante speler in de kleedkamer. Roy Makaay, Gerald Sibon en Kew Jaliens gingen uiteindelijk wél mee als 'logische' dispensatiespelers. Maar misschien had Seedorf de lastige Royston Drenthe en Evander Sno in het gareel gekregen.
Hij zal misschien eigenzinnig zijn en het liefst de hele wereld regeren, een slecht mens kun je Seedorf niet noemen. In het bonte gezelschap van Oranje gedroeg hij zich immer als een vriendelijke ambassadeur en nooit arrogant. Seedorf heeft altijd serieus geleefd, als een ware prof. Al jaren is hij buiten het voetbal bezig met het zoeken naar goede doelen in Afrika en Suriname met zijn Champions for Children Foundation. Maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat hij trainerscapaciteiten heeft. Ook voor hem geldt de wijsheid van Co Adriaanse: een goed renpaard is nog geen goede ruiter. 
Alle gebruikte foto's op VI.nl zijn afkomstig van VI Images.