-
Harry Hamer
In deze serie blikken we terug op beroemde wedstrijden die een plaats in het collectieve geheugen verdienen. Vanwege de uitstekende Europese prestaties van de Nederlandse clubs in dit seizoen belichten we ditmaal een van de grootste stunts die een Eredivisie-ploeg ooit uithaalde.
Het is een unicum in het voetbal: een club die twee jaar na de oprichting al Europees mag spelen. Het gebeurt FC Amsterdam in het iconische jaar 1974. Achter Feyenoord, FC Twente, Ajax en PSV eindigt de hoofdstedelijke fusieclub – een samensmelting van DWS en Blauw-Wit, die zomer gevolgd door De Volewijckers – keurig als vijfde. De beloning is een UEFA Cup-ticket, terwijl doelman Jan Jongbloed ook nog mee mag naar het WK en daar als vliegende kiep geen minuut mist onder de lat.
Het Europese avontuur van FC Amsterdam begint tegen Hibernians uit Malta. Na twee dikke overwinningen (5-0 en 0-7) rolt bij de loting voor de tweede ronde een grootmacht uit de koker. De Lieverdjes, de bijnaam van de club naar het hoofdstedelijke beeldje op het Spui, mogen het opnemen tegen Internazionale; tweevoudig winnaar van de Europa Cup I en in ’72 nog verliezend finalist tegen de grote broer uit Amsterdam. ‘Realistisch gezien hadden we vooraf geen schijn van kans’, erkent toenmalig vleugelspits Gerard van der Lem, een van de aanstormende talenten in het elftal van trainer Pim van de Meent. ‘We speelden tegen het halve Italiaanse elftal, met onder anderen Facchetti, Mazzola en Boninsegna. We keken echt wel tegen die gasten op.’
Dit artikel is afkomstig uit de nieuwste VI, die voor een groot deel in het teken staat van de opgeleefde liefde van de Nederlandse voetballer voor Frankrijk. Bekijk hier wat er nog meer in de laatste editie staat!
Toch heerst er in de aanloop naar het eerste duel, in het machtige San Siro dat zes jaar later officieel zal worden vernoemd naar voormalig Inter-icoon Giuseppe Meazza, een uiterst ontspannen sfeer. ‘Het was een leuk reissie’, vertelt Van der Lem. ‘We hebben zóveel gelachen. Humor is het karakter van de ploeg, dat stond ook op een steen die in het Olympisch Stadion was ingemetseld. We zaten in een chic hotel aan het Como-meer en op de avond voor de wedstrijd hadden we daar een diner. Op een gegeven moment schuift Jan Jongbloed ineens zijn stoel naar achteren en roept tegen Frits Flinkevleugel, die naast hem zit: “Frits, vuile viezerik! Je laat gewoon een scheet aan tafel!” Waarop Frits zegt: “Helemaal niet! Ik zal het bewijzen…” Dus hij klimt op die tafel en laat zijn broek zakken, inclusief zijn onderbroek. “Kijk maar, ik was het niet!” Iedereen lag blauw van het lachen.’
Gerelateerde artikelen
