De reden dat Engeland het WK 1994 misliep

‘In Engeland voel ik me al mijn hele leven een rebel. Waarom? Omdat ik met mijn stijl van voetballen tegen alle regels en ongeschreven wetten van het Engelse voetbal in ga. Als jonge jongen lapte ik de krachttrainingen aan mijn laars. Ik was alleen maar bezig met het leren van trucjes, passeerbewegingen en mijn traptechniek. Van mijn trainers kreeg ik op mijn donder. Die vonden me lui en riepen dat ik nooit de top zou halen als ik me fysiek niet zou ontwikkelen.’

In april 1993 vertelde Chris Waddle in de GPD-bladen uitgebreid over de grootste frustratie van zijn leven. Hij was toen al 32 jaar, maar sinds zijn jeugd knokte hij tegen de denkbeelden die onder heel veel Britse managers heersten. Tevergeefs. Zelfs toen de sierlijke aanvaller bij Olympique Marseille drie seizoenen lang de pannen van het dak van Stade Vélodrome speelde – in 2010 werd hij door de supporters van Olympique Marseille nog verkozen in hun dreamteam aller tijden – werd hij genegeerd door de bondscoach. Die van Frankrijk vond dat zo belachelijk dat hij twijfelde aan het intellect van Graham Taylor. ‘Waddle had een Fransman moeten zijn’, zei Michel Platini. ‘Dan had ik hem meteen bij de selectie gehaald.’

In de zomer van 1992, aan de vooravond van het allereerste Premier League-seizoen, keerde Waddle terug in het land waar hij door velen niet werd begrepen. En speelde nu de pannen van het dak van Hillsborough. De routinier nam het bescheiden Sheffield Wednesday bij de hand en voerde het naar de finales om de League én FA Cup. Waddle kreeg zelfs in stadions van de tegenstander de handen op elkaar en voelde een groeiende steun toen bondscoach Taylor de linkspoot ook op weg naar het WK 1994 weer links liet liggen. In aanloop naar de eerste WK-kwalificatie-ontmoeting met Oranje, in april 1993, stemde bij een tv-enquête liefst 96 procent voor een terugkeer van Waddle in de Engelse nationale ploeg.

Het haalde allemaal niets uit. ‘Was ik Nederlander geweest’, treurde de man die zou worden uitverkoren tot FWA Footballer of the Year, ‘dan zou ik woensdag aan de zijde van Gullit en Rijkaard staan en niet thuis voor de buis zitten. Want dat is mijn lot, eigenlijk te bizar om waar te zijn.’

Taylor vond dat hij met Paul Gascoigne al meer dan genoeg creativiteit in zijn ploeg had en ging uiteindelijk met een Waddle-loze ploeg ten onder in die kwalificatiereeks. Engeland miste het WK. En bij de zoon van een mijnwerker, die voor zijn ontdekking door Newcastle United hele dagen worsten draaide in een fabriek, maakte het verdriet plaats voor woede. Vooral omdat de liefhebber in Magic Chris vond dat het voetbal onrecht was aangedaan. ‘Taylor heeft ons nationale elftal vijf jaar teruggeworpen. Ik vind dat Engeland verschrikkelijk voetbal speelt, het is niet om aan te zien.’