'Benítez en Mourinho vernielen het voetbal'
Jorge Valdano vindt het hedendaagse voetbal maar niets. Hij ergerde zich bijvoorbeeld mateloos aan de halve finale in de Champions League tussen Liverpool en Chelsea: 'Het is een drol aan een stokje.'
De Argentijn Valdano was als speler wereldkampioen in 1986 en boekte later succes als coach van Real Madrid, dat hij in 1995 naar de Spaanse titel loodste. Maar de zelfverklaarde voetbalfilosoof geniet niet meer van het spelletje, zo blijkt uit zijn laatste column in Marca. 'Voetbal bestaat uit gevoel, uit verwachtingen. Anfield is wat dat betreft een onovertroffen plaats. Hang een drol aan een stokje in het midden van dit gepassioneerde, knotsgekke stadion en de mensen zullen zeggen dat het een kunstwerk is. Maar dat is het niet: het is een drol aan een stokje.'
Valdano probeert te zeggen dat door de intense beleving op Anfield alle lelijks mooi lijkt. Zoals Liverpool-Chelsea van vorige dinsdag. 'Chelsea en Liverpool zijn het duidelijkste voorbeeld van de richting waarin het voetbal gaat: heel intens, heel collectief, heel tactisch, heel fysiek en heel direct. Maar: een korte pass? Nee. Een schijnbeweging? Nee. Een tempoversnelling? Nee. Een een-tweetje? No. Een panna? Nee. Een hakje? Doe niet zo mal! Niets daarvan. De extreme controle waarmee beide ploegen de halve finale speelden, neutraliseerde elke creatieve gedachte, elk moment van buitengewone kunde.'
'Als Didier Drogba de beste speler was in de eerste wedstrijd, dan was dat puur en alleen omdat hij degene was die het snelste liep, het hoogste sprong en het hardste de duels aanging. Zulke extreme intensiteit vaagt alle talent weg. Zelfs een speler met de klasse van Joe Cole raakt dan gedesoriënteerd. Als het voetbal de richting opgaat die Chelsea en Liverpool zijn ingeslagen, dan moeten we ons voorbereiden afscheid te nemen van elke uiting van slimheid en talent waarvan we de laatste eeuw zo hebben genoten.'
Valdano rekent het beide coaches aan, die volgens hem zo handelen omdat ze zelf gefrustreerde en gemankeerde voetballers waren. 'Ze hebben twee dingen gemeen: een onbevredigde honger naar glorie en een verlangen alles onder controle te hebben. Deze eigenschappen hebben één oorzaak: noch José Mourinho, noch Rafael Benítez heeft het als speler gemaakt. En dus stoppen ze al hun ijdelheid in het coachen.'
'Degenen die zelf niet voldoende talent hadden, geloven niet in het talent van hun spelers. Ze geloven niet in de kwaliteit te improviseren en zo wedstrijden te winnen. Kortom, Benítez en Mourinho zijn precies het soort coaches dat Benítez en Mourinho nodig hadden om het zelf te maken als speler.'
