De goal die Kun Agüero onsterfelijk maakte

Zij die erbij waren, kunnen er niet aan terugdenken zonder dat het kippenvel op de armen staat. De dag begon met een onweerstaanbaar gevoel in de buik. De titel lonkte, de eerste in 44 jaar. Er hoefde alleen nog maar gewonnen te worden van Queens Park Rangers en Manchester City was kampioen van Engeland. Een formaliteit. Totdat Djibril Cissé in de 48ste minuut de 1-1 binnenschoot en Jamie Mackie achttien minuten later uit een counter de 1-2 binnenkopte…

Daarna volgden de bange minuten elkaar op en hield de muur van QPR, minus de weggestuurde Joey Barton, lang stand. Bij het ingaan van de blessuretijd was niets aan de stand veranderd. Zelfs bij de grootste positivo’s onder de 47 duizend toeschouwers was alle hoop verdwenen. Teleurgesteld en boos zocht een aantal van hen de uitgang, bij anderen rolden de tranen onophoudelijk. Over, uit, klaar. Verliezen doet extra pijn als je denkt dat je al gewonnen hebt.

Maar toen volgden de 125 meest krankzinnige seconden uit de Premier League-historie. Twee minuten en een paar tellen die voor de neutrale kijker symbool staan voor alles wat voetbal zo mooi kan maken. En voor de City-fan twee uitputtende minuten die hen van de diepste ellende naar de grootst mogelijke euforie voerden. Frame voor frame kunnen ze de doelpunten in gedachten afspelen. Eerst de kopbal van Edin Dzeko uit een corner van David Silva en daarna de bevrijdende uithaal van Sergio Agüero, uit nota bene de enige assist van Mario Balotelli in zijn hele Manchester City-carrière.

Daarna ging het beeld even op zwart. Bij commentator Paul Merson, die in de studio van Sky Sports nog net niet uit zijn pak scheurde, bij de mensen op de tribunes die spontaan hun buren in de armen sprongen, bij de volwassen mannen die verward terug het stadion in renden, bij de stamgasten in de cafés van Manchester die liters bier de lucht in smeten, bij de mensen thuis die er oerkreten uitgooiden waarvan ze het bestaan niet afwisten en bij de spelers voor wie de tijd even stilstond. Mooier en legendarischer kun je niet winnen. De aanstichter van alle opwinding liep intussen zwaaiend met zijn shirt in het rond. Pas toen hij werd achterhaald door Dzeko en Balotelli en daarna de rest van zijn ploeggenoten keerde Kun Agüero terug op aarde.

Het doelpunt heeft zijn leven onomkeerbaar veranderd. In Manchester en omstreken is de dertigjarige Argentijn meer dan een voetballer. Bij Agüero begint een nieuwe jaartelling. Hij staat synoniem voor een van de belangrijkste momenten in de clubgeschiedenis en zal lang na zijn vertrek nog voortleven in het collectieve geheugen van de City-supporters. Dat allemaal dankzij een onwaarschijnlijke goal op een mooie meizondag in 2012. ‘Elke keer als QPR wordt genoemd, flitsen de herinneringen aan die dag weer door mijn hoofd’, vertelde Agüero een tijd geleden nog. ‘Het is iets wat ik de rest van mijn leven met mee draag.’

• Meer over

• Premier League 2018/2019