En ineens kon De Kraanvogel weer heerlijk fladderen

Hij zag er dan misschien niet uit als een voetballer, met die rare lange armen en die nog langere benen, maar had wel het WK Onder-17 gewonnen, de Champions League en de Wereldbeker voor clubs, de Afrika Cup, en op 3 augustus 1996 werd hij óók nog olympisch kampioen. Nwankwo Kanu uit Owerri was twee dagen eerder twintig jaar geworden en kon gaan cashen bij zijn nieuwe werkgever Internazionale. Precies een maand later leek zijn carrière voorgoed voorbij.

Inter maakte die dag het nieuws wereldkundig dat de Nigeriaan met een lekkende hartklep kampte. Hij mocht daar absoluut niet mee voetballen. De Kraanvogel had een vleugel gebroken en stortte naar beneden. Hij voelde zich hulpeloos, eenzaam. ‘Ik zeg niet dat mensen niet achter me stonden’, vertelde hij er later over in VI. ‘Maar al met al zijn er maar weinig vrienden geweest op wie ik in die donkere dagen kon steunen.’ Gelukkig had Kanu wel zichzelf en God, zei hij. Beide krachten hielpen hem na de operatie in Cleveland weer overeind.

Toen hij na een jaar weer mocht trainen, betekende dat niet dat De Kraanvogel ook snel weer in al zijn pracht te bewonderen was in de stadions. ‘In die periode na mijn hartoperatie had ik zó veel kracht verloren dat de spieren in mijn benen niet meer bestand bleken tegen topvoetbal. Als ik ging spelen of trainen bij Inter, hoefde er niets te gebeuren of ik kreeg weer een terugslag. Vervolgens heb ik te véél aan krachttraining gedaan. Mijn spieren waren zó sterk geworden dat de souplesse verdween. Als ik een bal schoot, knapte er iets.’ Bovendien kreeg de worstelende Kanu er bij Inter een vrij zware concurrent bij: Ronaldo. Slechts twaalf Serie A-duels speelde de Afrikaan voordat hij werd verlost door Arsenal.

Hoewel hij daar ook lang niet altijd aan bod kwam – in Londen moest hij concurreren met Thierry Henry en Dennis Bergkamp – begon in Engeland zijn tweede leven. Een prachtig leven, dat hem ook nog naar het bescheiden West Bromwich Albion en Portsmouth bracht. Want Kanu voelde weer warmte, vertrouwen en kon vooral weer doen wat hij het liefste deed: voetballen.

De kroon op zijn rentree kwam al in 1999. Op een zaterdag in oktober draaide Kanu in het laatste kwartier van Chelsea-Arsenal een 2-0 achterstand met een hattrick om in een 2-3 overwinning. De rubberen benen waren even onnavolgbaar als voor zijn hartproblemen. He was back, en kreeg daarvoor met de uitverkiezing tot Afrikaans Voetballer van het Jaar, zijn tweede, de hoogste erkenning.

• Meer over

• Premier League 2018/2019