Ian Wright was compleet yin en yang met The Iceman

Oei, oei, oei. Die eerste balaanname… Ian Wright was in de zomer van 1995 de grote ster van Arsenal toen hij op de training onderzoekend naar zijn nieuwe ploeggenoot keek. Mislukt bij Internazionale hadden ze hem verteld, maar nu hij Dennis Bergkamp een paar minuten van dichtbij bezig had gezien vroeg Wright zich af hoe dat in hemelsnaam mogelijk was. ‘Hij was briljant’, vertelde de spits er later over in VI. ‘Mijn beste medespeler ooit.’

Meteen overviel hem een gevoel van ongerustheid. ‘Ik was bang dat ik voortaan genoegen zou moeten nemen met een rol op het tweede plan…’ Maar Wright bleef staan en vormde met Bergkamp een even geweldig als bijzonder koppel. The Iceman & The Flaming Fire. ‘In Engeland vinden veel mensen Dennis een softie, maar dat zal ik niet zeggen. We moeten hem nemen zoals hij is. Dennis zou je saai kunnen noemen. Hij zal in het openbaar geen scheet laten. Doe eens wat geks, denk ik weleens. Maar zo is hij niet. Die jongen is nu eenmaal keurig opgevoed in een beschermd milieu.’

Ian Edward Wright was precies het tegenovergestelde van de geboren Amsterdammer. Al op vroege leeftijd in de steek gelaten door zijn vader Herbert Maclean groeide hij samen met zijn twee broers en zusje op in een gebroken gezin, in een arme wijk in Zuidwest-Londen waar alleen de sterksten en brutaalsten overeind bleven. Wright had het zwaar, heel zwaar. Worstelde met zichzelf. ‘Niemand had grip op mij, zelfs mijn moeder niet. Ze was bang dat ik een crimineel werd. Ik deed maar wat en maakte met iedereen ruzie. Totdat ik wéér werd afgetest door een profclub, ditmaal door Millwall. Ik was veertien en dacht eindelijk: Waar ben ik mee bezig? Ik ben van vier of vijf scholen afgetrapt en mijn vriendjes spelen bij grote clubs als leerling-prof, terwijl ik niets heb.’

Het leek er lang niet op, maar op zijn 21ste kreeg hij dan toch een profcontract. Bij Crystal Palace. Waar hij samen met Mark Bright binnen en buiten de lijnen een gevreesd duo vormde. Het leven was één groot feest voor Wright, die óók nog presteerde. Door zijn vele goals promoveerde Crystal Palace naar het hoogste niveau en haalde het in 1990 de finale om de FA Cup, tegen Manchester United, waarin The Eagles pas het hoofd bogen na een replay. In het seizoen 1991/92 maakte de spits een miljoenentransfer naar Arsenal. Hij won er onder meer de landstitel, de Europa Cup II en twee keer de FA Cup, en hield niet op met scoren. Op aangeven van Bergkamp evenaarde hij Arsenals eeuwige topscorer Cliff Bastin, en ging vervolgens alleen aan kop door een afgeslagen aanval van opnieuw Bergkamp om te zetten in een treffer. Later zou alleen Thierry Henry nóg vaker met scherp schieten bij The Gunners.

Maar Ian Wright bleef ook Ian Wright. Meer dan eens misdroeg hij zich. Zo noemde hij de scheidsrechter eens You little Hitler en vloog hij tegenstanders aan. Met United-doelman Peter Schmeichel had hij het zelfs tot twee keer toe flink aan de stok. ‘Ik heb een explosief karakter’, erkende Wright in VI. ‘En soms ben ik gek, he-le-maal gek. Er zijn momenten dat ik mezelf niet onder controle heb. Ik heb snel het gevoel dat mij onrecht wordt aangedaan, en ik heb moeite met gezag.’

Meestentijds stal de aanvaller echter vele harten door met zijn aanstekelijke lach voortdurend grappen en grollen uit te halen. En dat doet hij tot op de dag van vandaag, in zijn glansrol als analist op de BBC. De aanvaring met collega-analist Roy Keane tijdens het WK 2018 werd op YouTube zelfs wereldwijd een hit. ‘You get carried away’, beet de Ier Wright toe na een overwinning van Engeland. Maar dat doet de spits eigenlijk altijd: voor hem is het leven elke dag weer meeslepend.