Voor Big Dunc was Goodison Park vaak net een boksring
November is voor Voetbal International de Maand van het Engelse voetbal. In onze Premier League-special komen onder de noemer Fabulous Fifty de vijftig meest memorabele spelers uit die grootste voetbalcompetitie op aarde voorbij. Op VI.nl plaatsen we elke dag zo’n sieraad of bad boy in het voetlicht. Deze keer: Duncan Ferguson, vaak meer freefighter dan voetballer.
*Stirling (Sch), 27 december 1971
PREMIER LEAGUE-DUELS (GOALS) 269 (68)
CLUBS 1990-93 Dundee United (Sch), 1993-94 Glasgow Rangers (Sch), 1995-98 Everton, 1999-2000 Newcastle United, 2000-06 Everton
PREMIER LEAGUE-SPELER VAN DE MAAND Februari 1995
Het is vaste prik in veel dorpen en steden van Schotland. Als de pubs in het weekend rond elf uur dichtgaan, wordt er nog even geknokt. Kunnen de opgewonden standjes hun frustratie van de week kwijt en zijn ze daarna weer hun normale, aangename ik. Hoewel Europa geen aardigere burgers kent dan de Schotten, wordt ook nergens zo vaak en met zo veel passie gescholden als daar. Bezoek er maar eens een voetbalwedstrijd en je vergeet het nooit meer. Duncan Ferguson is in al zijn vezels zo’n warmbloedige Schot.
Op momenten dat half Goodison Park een irritante tegenstander wat wilde aandoen, dééd Duncan Ferguson het gewoon
Tackles van voren, tackles van achteren, één of twee benen vervaarlijk gestrekt. Een elleboog als de tegenstander lastig in je rug hijgt, een leverstoot, een vuistslag in de maag. De 1 meter 93 lange spits verwierf niet voor niets de bijnaam Duncan Disorderly. Weinig spelers misdroegen zich zo vaak op een voetbalveld als Ferguson. Als zijn bloed begon te koken, en daar was vaak niet meer voor nodig dan een theelichtje, dan verloor hij zichzelf compleet. Met acht rode kaarten is hij samen met Richard Dunne en Patrick Vieira recordhouder van de Premier League. De meest tot de verbeelding sprekende actie was toen hij de Duitse Leicester City-middenvelder Steffen Freund bij de keel greep en met waanzinnige blik hard doorkneep.
En dan was er nog de kopstoot die hem opvallend genoeg geen kaart opleverde, maar wel een gevangenisstraf van drie maanden. Ferguson, toen nog een 21-jarige, talentvolle spits van Glasgow Rangers, pleegde tegenover Raith Rovers-verdediger Jock McStay zijn zoveelste misdaad in de ogen van de Schotse politie. Ja, die kerel moest een lesje moest worden geleerd.
De Everton-captain leek ook op de supporters, hij stak zijn geld niet in grote sportwagens of een buitenhuis in Albufeira, maar in duiven
Maar niets van dat al, Ferguson zat zijn straf uit en bleef een freefighter op voetbalschoenen. De fans van Everton, de club die hij elf seizoenen met hart en ziel diende, hadden er weinig problemen mee. Integendeel. Ze hielden van hem alsof het hun eigen, soms wat recalcitrante kind was. Op momenten dat half Goodison Park een irritante tegenstander wat wilde aandoen, dééd Big Dunc het gewoon. Hij was hun directe vertegenwoordiger op het veld.
En leek ook op ze. Ferguson stak zijn geld niet in grote sportwagens of een buitenhuis in Albufeira, maar in duiven. Hij liet zich amper interviewen, omdat hij van verlegenheid helemaal kon dichtslaan. Het was ook liefde op het eerste gezicht geweest, tussen hem en Everton. Zijn allereerste doelpunt maakte Ferguson namelijk uitgerekend tegen Liverpool.
Om mee te kunnen praten, moet je ingelogd zijn met je VI-account.
Login